Afscheid nemen bestaat niet, 14 uur in een vliegtuig en Spaanse miscommunicaties

Buenas tardes!

De dag die al maanden zo ver weg leek, was ineens zo dichtbij. Stond ik dan, op het vliegveld. Met een backpack en een rugzak waar spullen voor de komende 7 maanden inzitten. Papa, mama en Esmee een dikke knuffel geven om vervolgens in mijn eentje het poortje door te gaan. Alleen, 7 maanden lang, in een voor mij onbekend land met een nog redelijk onbekende taal. En ja, een traantje ging daarbij gepaard. Maar zoals in deze titel staat: Afscheid nemen bestaat niet, want ik zie jullie allemaal over 7 maandjes (of via skype) gewoon weer terug:). 

Mijn laatste weken in Nederland heb ik gevuld met afscheidjes, leuke dingen doen en voorbereidingen voor mijn reis. Mijn laatste Spaanse les had ik nog een paar uur voor vertrek. Tegen iedereen ''Tot over 7 maanden'' zeggen voelde heel gek. Ik had steeds niet het besef dat het ècht was. Totdat ik door het poortje ging en in mijn uppie verder ging. Aangekomen in het vliegtuig zat er een peruaans omaatje op mijn plekkie. Aan de raamkant zat nog een Peruaans omaatje. Toen ik probeerde uit te leggen dat dat mijn plek was keken ze me lief lachend aan en wezen ze naar de middelste stoel (Hopend dat ik daar ga zitten). Het motto: De jongste moet in het midden, heb ik tot nu toe altijd trouw gevolgd. (Lees: Ik moest alle vakanties met de auto in het midden zitten), dus dat doen we maar weer! 

Om de 12,5 uur in het vliegtuigstoeltje door te komen, keek in een film. De peruaanse oma links van mij keek mee op mijn schermpje. Ze kwam steeds dichter mijn kant op leunen en zat op een gegeven moment bijna op mijn schoot. 2 uur lang heeft ze op mijn schermpje gekeken (ze had geen geluid of ondertiteling) en af en toe maakte ze in het spaans een opmerking die gepaard ging met een lach, zoals: Die man is dik he! Ik verstond niet altijd alles wat leidde tot een awkward conversation die grotendeels bestond uit ''Si'' zeggen en wat gebarentaal. 

Wat nog wel een beetje lastig is, is dat bijna niemand hier Engels spreekt. Het levert niet zo'n soepele gesprekken op maar is tevens de ultieme manier om mijn spaans te leren!

Toen ik 's avonds in het hostel in Lima aankwam, zette ik mijn spullen op de kamer en ging beneden zitten. Ik raakte aan de praat met 3 Argentijnen en de plannen voor die avond waren gelijk gemaakt. We gingen samen, onder het genot van een biertje en een muziekje, koken. Een gezellige eerste avond dus!

En de volgende dag: 28 graden en zon! 

Over een paar minuutjes pak ik de 10 uur durende bus naar Ayacucho, de stad waar ik komend halfjaar ga wonen. Ik heb er zin in en ben benieuwd! 

Doei lieve jullie in Nederland!

Liefs,